آتشی نمى سوزاند "ابراهیم" را ،

 و دریایى غرق نمی کند "موسى" را ؛

مادری ،کودک دلبندش را به دست موجهاى خروشان "نیل" می سپارد ،

تا برسد به خانه ی فرعونِ تشنه به خونَش ؛

دیگری را برادرانش به چاه مى اندازند ،

 سر از خانه ی عزیز مصر درمی آورد !

مکر زلیخا زندانیش می کند ،

اما عاقبت بر تخت ملک می نشیند...

 از این "قِصَص" قرآنى هنوز هم نیاموختی؟!

که اگر همه ی عالم قصد ضرر رساندن به تو را داشته باشند ،

 و خدا نخواهد ؛ نمی توانند ... او که یگانه تکیه گاه من و توست !

پس ؛ به "تدبیرش" اعتماد کن ،

 به "حکمتش" دل بسپار ،

 به او "توکل" کن ؛

 و به سمت او "قدمی بردار" ،

 تا ده قدم آمدنش به سوى خود را به تماشا بنشینی...